Rozdział 4

Dźwięk budzika nie dawał za wygraną. Kolejny beznadziejny dzień. Kolejny poniedziałek. Wyczołgałem się ledwo z łóżka i podreptałem do kuchni. W całym domu roznosił się aromatyczny zapach świeżo zaparzonej kawy. Przy wyspie kuchennej siedziała ledwo żywa Janette, popijając łyk po łyku swoją kawę.
- Cześć - mruknąłem cicho podchodząc do blatu i nalewając sobie kawy do kubka.
- Hej, jak się spało? - spytała Jane.
- Beznadziejnie krótko. Na następny raz będziesz mi pisać usprawiedliwienie do szkoły bo nie zwlekę się z łóżka. - stwierdziłem.
- I co tam napiszę: Harry nie był dziś w szkole bo wczoraj poszedł spać przed czwartą nad ranem? - zdecydowanie poprawił jej się humor.
- Nie moja wina, że moja ciocia siedzi ze mną do późna, rozmawia, je lody i ogląda filmy.
- Kazałam Ci tyle siedzieć? - podniosła brwi robiąc pytającą minę.
- Niee.. - westchnąłem przeciągle.
- No to ubieraj się i do marsz szkoły! - zarządziła ze śmiechem - gdybyś nie chodził do szkoły, to twoja mama by mnie zabiła. I co wtedy by było? nie miałbyś swojej ulubionej ciotki! - poczochrała mnie po włosach.
- Oj tam.. - mrugnąłem do niej oczkiem.
- Nie oj tam tylko do szkoły gówniarzu! - zaśmiała się ponownie. - Już już.. - pośpieszała mnie.
- Idę.. - jęknąłem przeciągle.
 Poszedłem na górę, spakowałem książki do plecaka, ubrałem się w nasz szkolny mundurek który składał się z granatowego podkoszulka z naszytym emblematem szkoły. Wziąłem wszystko i zszedłem na dół zjeść śniadanie. Janette nadal krzątała się w kuchni, tym razem przyrządzała coś na małej patelni. Usiadłem wygodnie przy stole i dolałem sobie ciepłej kawy do kubka. Jane skończyła gotować i po chwili przede mną stał talerz jajecznicy z pomidorami i bazylią. Wyglądała i pachniała pysznie i tak też smakowała. Podziękowałem Jane za śniadanie i wybiegłem z domu.

Na lekcji muzyki dużo śpiewaliśmy co bardzo mi odpowiadało. Lubiłem to robić i sprawiało mi ogromną przyjemność. Po dwóch lekcjach muzyki przyszedł czas na język francuski. W tym roku szkolnym dopiero znaleźli nauczyciela na to stanowisko. Wcześniejszy- pan Piggle poważnie się rozchorował, przez co od początku roku szkolnego nie mieliśmy lekcji języka francuskiego. Dyrekcja po prostu nie mogła znaleźć odpowiedniego zastępstwa. Wszedłem do sali i usiadłem w ostatniej ławce pod oknem. Zawsze siedziałem sam. Nie o to chodzi że nikt nie chciał ze mną siedzieć.. po prostu odpowiadała mi samotność. Wtedy bardziej się skupiałem na tym co mówi nauczyciel. Klasa powoli się zapełniała, aż w końcu dzwonek oznajmił początek lekcji. Do sali pewnym krokiem, wkroczył lekko posiwiały mężczyzna w średnim wieku. Położył teczkę na biurku i zaczął swoją przemowę.
- Dzień dobry. Nazywam się Coldman i od dziś będę zastępował pana Piggles'a. Jak wiecie, wasz nauczyciel poważnie zachorował i już raczej nie wróci na to stanowisko. Nie jestem jakoś bardzo wymagający, ale ostrzegam, że cenię sobie przygotowanie do lekcji i punktualność. Jeżeli będziecie się spóźniać na moje lekcje, to lepiej żebyście mieli powód. Pan Piggle przedstawił mi materiał, który już przerobiliście. Od dziś będziemy uczyć się z tych podręczników - wskazał na dużą zieloną książkę - Co do ćwiczeń to nie musicie kupować. Będę wam kserował zadania na kartkach. Obowiązuje również zeszyt przedmiotowy, który.. - ktoś nie dał mu dokończyć i drzwi z lekkim skrzypnięciem się otwarły. To co zobaczyłem przyprawiło mnie o mały zawał. W drzwiach stanęła drobna brunetka. To niemożliwe... - burknąłem pod nosem.
- Dzień dobry, przepraszam za spóźnienie - powiedziała od razu w stronę Coldman'a przyciskając mocniej trzymane książki do piersi. Zlustrowałem ją od góry do dołu. Jej zgrabne nogi opinały czarne, dopasowane spodnie. Na sobie miała również dużą granatową koszulę z podwiniętymi rękawami. Włosy upięte w wysokiego niedbałego koka. Nawet w tak na pozór zwyczajnym stroju, wyglądała nieziemsko. "I mega seksownie.." zamknij się!
- Witam, czemu zawdzięczamy to spóźnienie? - spytał trochę zdenerwowany nauczyciel.
- Zaspałam, przepraszam. To się więcej nie powtórzy - powiedziała cieniutkim głosikiem dziewczyna przybierając na twarzy dorodny, czerwony kolor. "Słodko..."- Mam taką nadzieję - burknął pod nosem Coldman. - Teraz proszę, usiądź bo chciałbym kontynuować lekcję.
Wzrok dziewczyny powędrował po całej klasie. Los chciał że wszystkie miejsca były zajęte... oprócz tego obok mnie. Dziewczyna niepewnym krokiem zmierzała w moim kierunku, po czym położyła zeszyty na ławce i zgrabnie wsunęła się na krzesło, unikając przy tym jakiegokolwiek hałasu. Nadal trochę w szoku, obserwowałem każde jej posunięcie. Obróciła się w moją stronę i wyciągając do mnie rękę przedstawiła się.
- Hej, jestem Nathalie - szepnęła uśmiechając się szczerze do mnie. Na sam widok jej uśmiechu w moim brzuchu zaczęło roić się od motyli. Czułem się jakby mój  brzuch od ich nadmiaru miał zaraz eksplodować.
- Cz..cześć Harry - wydukałem z siebie. Dziewczyna widząc moje zakłopotanie cicho zachichotała.
- Ejj.. czy ja Cię już gdzieś nie widziałam? - zaczęła się zastanawiać marszcząc przy tym słodko brwi. - Aaa.. tak. To ty byłeś wtedy w sali fortepianowej - bardziej stwierdziła niż zapytała, na co ja tylko przytaknąłem. - Przepraszam, że uciekłam. Trochę mnie wystraszyłeś - uśmiechnęła się delikatnie.
- Panie Styles, panno Gold. Czy ja państwu w czymś przeszkadzam? - spytał oburzony nauczyciel, na co od razu oprzytomniałem i przeprosiłem go równocześnie z dziewczyną. Do końca lekcji ani ja, ani ona się nie odzywaliśmy. Gdy wreszcie zadzwonił upragniony dzwonek, wszyscy jak jeden mąż wstali szurając krzesłami i zaczęli wychodzić z sali. Udałem się w stronę bufetu po lunch. Ku mojemu zaskoczeniu, Nathalnie też się tam wybrała. Wziąłem tackę i usiadłem przy stole zabierając się za jedzenie. Po chwili usłyszałem za sobą delikatny głosik, na który cały mój organizm zaczyna wariować.
- Mogę się przysiąść? - spytała niepewnie dziewczyna.
- Jasne, siadaj - uśmiechnąłem się do niej. Próbowałem to ukryć, ale w środku aż skakałem z radości na myśl że siedzi tu, obok mnie na wyciągnięcie ręki, i do tego sama tu przyszła. Brunetka usiadła i położyła przed sobą tackę. Wzięła do ręki kanapkę, lecz po chwili zastanowienia odłożyłem ją z powrotem i zwróciła się do mnie.
- Słuchaj Harry.. sorry za francuski, nie chciałam żeby tak wyszło - powiedziała przepraszająco.
- Za co ty mnie przepraszasz? - spytałem po części zdziwiony, po części rozbawiony jej zakłopotaniem. Podrapała się po karku i kontynuowała.
- No za to że zaczęłam do Ciebie gadać i Coldman zwrócił nam uwagę. - uśmiechnęła się delikatnie.
- Ty na prawdę nie masz za co przepraszać? - zaśmiałem się - przecież nic się nie stało.- Policzki dziewczyny przybrały kolor dojrzałego pomidora. Do twarzy jej z takim 'zakłopotaniem'.  W ciszy dokończyliśmy swoje posiłki, Nat pożegnała się ze mną i poszła na zajęcia. Miałem jeszcze 2 lekcje... "Jak ja to wytrzymam?" jęknąłem w duchu. Przez obie lekcje byłem zupełnie nieobecny. Na myśl o Nathalie moje ciśnienie od razu wzrastało, a serce nierównomiernie przyśpieszało swoje uderzenia. "Co ta dziewczyna ze mną robi?!" Czuję że będę odliczał dni, godziny, minuty i sekundy do kolejnej lekcji języka francuskiego. Przedmiot, za którym do tej pory nie przepadałem, teraz będę zdecydowanie uwielbiał.
Usiadłem wygodnie na kanapie i próbowałem czegoś się nauczyć, jednak mój mózg postanowił nie współpracować. Wszystkie moje myśli krążyły wokół niskiej brunetki imieniem Nathalie. Zupełnie nie mogłem skupić się na czytanym tekście z podręcznika do historii. Każde 'przeczytane' słowo wpadało jednym, a wypadało drugim uchem. Sam nie wiem po co nadal to robię. Jednakże wizja jutrzejszego sprawdzianu z całego działu podziałała dość motywująco i zmusiłem moje szare komórki do nauki. "Napoleon Bonaparte został zesłany na wyspę Elbę..." a po co mi to wiedzieć?! Z wielkim hukiem zamknąłem książkę. Dochodziła 17, wygramoliłem się z wygrzanego miejsca na kanapie i udałem się w stronę kuchni. Zrobiłem sobie kanapki i herbatę i wróciłem do nauki. Nawet nie zdążyłem dobrze wgryźć się w kanapkę i otworzyć książki gdy po całym pomieszczeniu odbijał się echem dźwięk komórki. Odłożyłem książkę i talerzyk na stolik i czym prędzej odebrałem połączenie.
- Halo?
- Harry.. Louis.. - Eleanor mówiła dziwnie.. jakby płakała?
- Co z Louisem? Coś nie tak? - przerwałem jej i zacząłem nawijać. W mojej głowie w tym momencie zaczęło roić się od najgorszych scenariuszy.
- Nie, wręcz przeciwnie. On się obudził Harry! Obudził się - powiedziała przez łzy, tylko teraz wiedziałem, że to były łzy szczęścia.
- Już jadę, będę za niedługo. - powiedziałem uradowany. Rozłączyłem się i czym prędzej wybiegłem z domu, po drodze ubierając w pośpiechu buty i biorąc kluczyki od samochodu. Wsiadłem, jeżeli wlecenie do samochodu można nazwać wsiadaniem i jak szalony, rajdowy kierowca jechałem do szpitala. Nie zważałem zupełnie na to że po drodze inni kierowcy na mnie trąbili, lub na to że jechałem 50 km. szybciej niż jest to dozwolone. Zapewne gdyby w tym momencie złapała mnie policja odebrali by mi prawo jazdy, ale szczerze miałem to gdzieś. Moim celem było jak najszybsze dojechania do szpitala.
W końcu mój cel był osiągnięty, parkowałem na dużym, szpitalnym parkingu. Zamknąwszy samochód pobiegłem szybko w kierunku wind. Czas dłużył się niemiłosiernie gdy winda zjeżdżała na dół. W końcu jej ciężkie metalowe drzwi się rozsunęły. Wsiadłem i pośpiesznie nacisnąłem guzik z piętrem.
Szybkim krokiem zmierzałem do sali w której leżał Louis. Pewnym ruchem nacisnąłem klamkę. To co zobaczyłem w środku, przyprawiło mnie o wielki uśmiech na twarzy. Na łóżku siedział co prawda zmęczony, blady i wychudzony, ale przytomny i uśmiechnięty Louis. Eleanor siedziała na skraju łóżka i płakała ze szczęścia.
- Stary, jak dobrze Cię widzieć! - krzyknąłem uradowany, podszedłem do przyjaciela i przytuliłem się do niego. Jęknął z bólu, przez co od razu odskoczyłem od niego jak poparzony. - Przepraszam, zapomniałem o żebrach... - powiedziałem skruszony.
- Nic się nie dzieje, to dobry ból - uśmiechnął się brunet.
- Widzę że masz dużo energii, co oni Ci nawciskali do tych kroplówek? - spojrzałem podejrzliwie na co reszta się zaśmiała. Dobrze było widzieć go w takim stanie. Pomimo tego że wyglądał okropnie, cały poobijany i wychudzony, to najważniejsze było to, że przeżył wypadek i był nadal tym roześmianym, wesołym i żartobliwym chłopakiem -Moim najlepszym przyjacielem.
- To jak tam ta twoja 'tajemnicza dziewczyna'? - zwrócił się do mnie.
- Ty wszystko słyszałeś? - jęknąłem. Szczerze to brałem to pod uwagę, ale stwierdziłem że pewnie i tak nie będzie pamiętał...
- Na twoje nieszczęście tak. Masz mi dużooo do poopowiadania i wytłumaczenia - wyszczerzył się. W tym samym momencie, jakby ktoś z nieba ją zesłał, do sali weszła pulchna pielęgniarka, która pomimo narzekań Louisa, że wszystko jest OK i świetnie się czuję, kazała nam już iść i dać mu odpocząć. "Dzięki Ci panie Boże!" - pomyślałem w duchu. Nieświadoma niczego kobieta uratowała mnie od przesłuchiwania Louisa i zbędnych pytań.

A więc nareszcie udało mi się poprawić i dodać ten rozdział.

Niestety jest krótki, ale pomimo tego w miarę mi się podoba :)

Oczywiście z niecierpliwością czekam na wasze- szczere opinie, bo one są dla mnie najważniejsze! ;)

Życzę wam miłego czwartku, piątku, soboty... (wszytskich dni xd)

Nic nie obiecuję, ale myślę że w przeciągu 5-7 dni pojawi się następny rozdział :)

Całusy, greenapple xx