Rozdział 6

Plan idealny Harrego Sytlesa na dziś? Wspierać Nathalie. Po wczorajszych, długich przemyśleniach i po rozmowie z Louisem, stwierdziłem że najlepiej będzie wspierać i pomagać Nat. Może wtedy mi zaufa i dowiem się czegoś więcej? Może wtedy będę mógł jej lepiej pomóc? Z tak optymistycznym podejściem wybrałem się do szkoły. Kolejny piękny dzień w Londynie. Bezchmurne niebo i wielkie, świecące na wszystkie strony słońce. Postanowiłem dziś pójść na nogach do szkoły. Świeże powietrze i nowa porcja tlenu, powinna wspomóc moje myślenie. Szedłem długą, betonową alejką parku i obserwowałem ludzi i zwierzęta dookoła. W małym stawie pływały kaczki a po trawie biegały psy. Pod moimi nogami co chwilę 'chrupały' wysuszone słońcem, jesienne liście, które przyozdabiały swoimi złotymi barwami park. Szedłem tak, aż do czasu gdy alejka zaczęła się zwężać i stała się zwyczajnym, przyulicznym chodnikiem. Dotarłem do wielkiego, starego- ale równocześnie zadbanego budynku mojej szkoły muzycznej. Wszedłem do środka, poszedłem do szafki wziąć potrzebne mi książki i udałem się do sali. Według podziału lekcji, pierwsza była lekcja śpiewu. Pani Montgomery zrobiła nam krótką rozgrzewkę i kazała każdemu zaśpiewać jakiś fragment piosenki. Później okazało się że z każdej klasy będzie wybierać kilku uczniów, którzy wystąpią w szkolnym musicalu. Każdy uczeń, w miarę swoich możliwości zaśpiewał najlepiej jak potrafi. Pani Montgomery zapisywała tylko coś w swoim dużym, grubym zeszycie i 'przesłuchiwała' następnych. Pod koniec, przerwał jej dzwonek na przerwę i w klasie zrobiło się zamieszanie.

- Proszę wszystkich o uwagę - nauczycielka zastukała w blat stołu, a wszyscy zwrócili wzrok na ciemnowłosą kobietę. - Gdy zrobię przesłuchanie we wszystkich klasach wywieszę listę głównych aktorów. Myślę że w następnym tygodniu lista powinna już wisieć na tablicy ogłoszeń szkolnych. Jeżeli ktoś jest

zainteresowany inną pracą przy musicalu, proszę się zgłosić do mnie. To wszystko na dziś. Dziękuję. - wszyscy wstali i zaczęli wychodzić z klasy.

Następna lekcja język angielski. Na tej lekcji nie działo się nic szczególnego, jak i na następnej matematyce. Gdy wszedłem do sali językowej, Nathalie już tam była. Dziś nie miała na sobie okularów. Siniaka, co mnie trochę na początku zdziwiło, nie było widać. Ukryła go skutecznie przed wzrokiem ciekawskich, pod warstwą makijażu. Nie powiem, wyglądała inaczej, ale równie ładnie. "Ładnemu we wszystkim ładnie.." - Cześć - przywitałem się z brunetką siadając obok niej. Dziewczyna posłała mi przyjazny uśmiech i szepnęła ciche "Hej".

- Jak tam oko? - spytałem głupio.

- Okej, już tak nie boli. - powiedziała smutnym głosem.

- Ładnie wyglądasz - uśmiechnąłem się do niej na co jej policzki przybrały dorodny, czerwony kolor.

- Dziękuję - szepnęła cicho. - Harry.. czy znalazłeś może wczoraj moje rysunki? nigdzie nie mogę ich znaleźć. - spytała lustrując moją twarz. Pacnąłem się w czoło "No tak.. rysunki."- Znalazłem i miałem je dzisiaj oddać, ale zapomniałem i leżą u mnie w domu. Potrzebujesz je na dzisiaj?

- Nie.. to są takie... takie moje własne - speszona spuściła głowę i obserwowała swoje buty, które wydawały się być dla niej najciekawszą rzeczą w tym pomieszczeniu.

- Jak chcesz to możemy po szkole pójść do mnie do domu, to Ci je oddam - uśmiechnąłem się delikatnie. - Masz po szkole czas?

- Tak - podniosła głowę i popatrzyła mi w oczy, jakby czegoś się w nich dopatrywała. Ja również nie byłem jej dłużny i zagłębiałem się w błękicie jej oczu. Tą chwilę przerwał nam brutalnie dzwonek. Oboje się opamiętaliśmy i usiedliśmy normalnie w ławce. Lekcja francuskiego minęła dość szybko. Jednak następne

lekcje dłużyły się niemiłosiernie. "Jak na złość.." Umówiliśmy się z Nathalie przed szkołą. Usiadłem wygodnie na zielonej ławce, stojącej przed budynkiem i cierpliwie czekałem na pojawienie się brunetki. Po chwili zauważyłem dziewczynę z długimi, brązowymi, lekko pocieniowanymi włosami zmierzającą do mnie.

- To jak idziemy? - zapytałem pełen entuzjazmu.

- Chodźmy - powiedziała dziewczyna lekko się uśmiechając. Ruszyliśmy przed siebie. Poszliśmy drogą na skróty, wiodącą przez park. Po drodze rozmawialiśmy o szkole, o muzyce i temat zszedł na jej rysunki.

- Od zawsze rysujesz? - spytałem spoglądając kontem oka na Nathalie.

- Od kiedy pamiętam, tylko jak byłam mała to te rysunki nie przypominały niczego konkretnego - zaśmiała się cicho. "Ale ona ma piękny śmiech.."- No wiesz.. ja jak byłem mały też nie umiałem ładnie śpiewać - uśmiechnąłem się do niej szeroko. - Wszystko przychodzi z czasem.

- A Ty? Ile już śpiewasz? - spytała patrząc w moją stronę.

- Od kiedy pamiętam. Mama mi mówiła że zanim zacząłem mówić już śpiewałem, to musiało być śmieszne.. - parsknąłem śmiechem i zacząłem udawać dziecięcy głos.

Nathalie patrzyła na mnie i tylko się śmiała. "Tak słodko i delikatnie.." przemknęło mi przez myśl. Nawet nie zauważyłem jak cała droga do mojego domu nam, i teraz staliśmy przed dużym, pomalowanym na pistacjowy kolor budynkiem.

- No to chyba doszliśmy. Wchodź - powiedziałem otwierając czarną furtkę. Jak na dżentelmena przystało przepuściłem Nathalie i zamknąłem za nami bramkę

Weszliśmy do domu. Ściągnęliśmy buty i płaszcze, i zaprowadziłem dziewczynę do salonu.

- Cześć Harry, już je... - do pokoju wparowała Janette.

- Cześć, poznaj to moja ciocia Janette, to koleżanka ze szkoły Nathalie - przedstawiłem sobie dziewczyny. Uścisnęły sobie dłoń i Jane się odezwała.

- To ja wam w takim razie nie przeszkadzam, chcecie coś do picia?

- Jeśli można prosić, herbatę - Nat uśmiechnęła się nieśmiało.

- Ja też - dodałem i Janette wyszła z salonu zostawiając nas samych.

- Chodźmy może po twoje rysunki - zaproponowałem w końcu, na co brunetka tylko przytaknęła i razem poszliśmy na górę do mojego pokoju. Weszliśmy i Nat zaczęła oglądać pokój, podczas gdy ja szukałem jej rysunków. Jeszcze raz przyglądnąłem się ślicznie naszkicowanym pejzażom. Podszedłem do dziewczyny, właśnie oglądała ramkę ze zdjęciem.

- To twoja mama? - spytała cicho.

- Tak. Z moją siostrą Gemmą. - uśmiechnąłem się przyglądając jej niebieskim oczom, bacznie przyglądającym się ramce ze zdjęciem.

- A Twój tata? - spytała kierując swój wzrok na mnie. Przez chwilę nic nie mówiłem, zastanawiałem się co powiedzieć - Przepraszam, nie powinnam pytać.. - zmieszała się dziewczyna odkładając zdjęcie na szafkę, na której wcześniej stało.

- Nie, nic się nie stało. Tata po prostu nas zostawił - wypaliłem prosto z mostu. Szczerze nie wiedziałem czemu jej o tym mówię. Jakoś nigdy z nikim nie rozmawiałem na ten temat. Po prostu nie chciałem, to był temat którego nikt przy mnie nie poruszał. Wiedzieli że nie lubię o tym rozmawiać, ale przy niej

było inaczej. Potrafiłem się otworzyć, wiedziałem że mogę jej zaufać i że nikomu nie zdradzi żadnego mojego sekretu, ani niczego co jej powiem.

- Przykro mi - powiedziała smutnym głosem dziewczyna i popatrzyła się w moje oczy. Zagłębiłem się w jej lazurowych tęczówkach. Widziałem w nich ból, smutek ale i nadzieję. Nadzieję na lepsze jutro. Nie wiem jaki, ale skrywała przede mną wielki sekret. Ona cała była jedną wielką tajemnicą, która co chwila w jednej

setnej wychodziła na wierzch. Pomimo tego co o niej wiedziałem, czułem że to nie wszystko. Chciałem całkowicie zagłębić się w tej tajemnicy i dotrzeć chociaż do jej skrawka. Dziewczyna przeszywała mnie swoim magnetyzującym wzrokiem. Jej malinowe usta przyciągały z niewyobrażalną siłą. Miałem ochotę choć na chwilę zagłębić się w nich i spróbować ich słodyczy. Wyglądały tak kusząco. Jak na złość dziewczyna nieświadomie przygryzła dolną wargę. "To wygląda tak kusząco..." Nasze twarze dzielił coraz mniejszy pułap. Coraz bardziej zaczęły się wzajemnie przyciągać. Gdy nagle dziewczyna odskoczyła jak oparzona. "Czemu..?" jęknąłem w duchu.

- yy.. to.. masz moje rysunki? - spytała zmieszana. Wiedziała do czego by zaraz doszło i na jej policzkach pojawił się wielki rumieniec.

- Aa... tak. Proszę - podałem jej kartki.

- Dziękuję. Wiesz Harry.. ja już może pójdę - powiedziała unikając mojego wzroku.

- Możesz zostać - namawiałem ją lecz była nieugięta.

- Nie. Muszę już iść. Dziękuję. - poszła przed siebie i wyszła z domu rzucając krótkie 'Do widzenia' Janette.

- Ale herbata.. - jęknęła Jane.

- Wypij sobie - rzuciłem i już miałem się odwrócić i pójść na górę, gdy Janette przytrzymała moje ramię i mnie skutecznie odwróciła w swoją stronę.

- Co się tam stało? - spytała mrużąc oczy i zakładając ręce na klatce piersiowej.

- Nic, oddałem jej rysunki i powiedziała że musi iść - skłamałem.

- Harry, znam Cię nie od dziś. Serio, wiem kiedy kłamiesz.. Widzę że coś jest nie tak. - skomentowała patrząc podejrzliwym wzrokiem. Wyglądała jak jakiś detektyw na przesłuchaniu.

- Nic - zaklinałem się. - Serio, nic ważnego.

- Czyli jednak coś. - obróciłem się i wychodziłem po schodach gdy usłyszałem - Ja już mam sposoby żeby to z Ciebie wyciągnąć. - powiedziała pod nosem i wróciła do kuchni. Nie wiedziałem co robić. Po mojej głowie wciąż krążył ten obraz. Obraz jej pełnych, malinowych ust, które kusiły z każdą chwilą. Postanowiłem że muszę zrobić coś żeby zapomnieć. "Coś ty sobie myślał? Że ona na Ciebie poleci? W zasadzie to ona chyba kogoś ma więc odpuść sobie" moje drugie ja, jak zwykle podniosło mnie na duchu. (Czujecie ten sarkazm?)

Wziąłem kluczyki od samochodu i postanowiłem przejechać się do szpitala, i powłóczyć się gdzieś po okolicy. Gdy przyszedłem do Louisa był znów sam. "To chyba nawet lepiej..".- Cześć stary! - przywitałem się z przyjacielem.

- Siemka - oderwał się od jakiejś pasjonującej czynności na komórce. - Co Cię sprowadza w moje skromne progi? - powiedział grubym głosem na co oboje się zaśmialiśmy.

- To nie można już przyjść i odwiedzić przyjaciela? - spytałem podnosząc brwi.

- Jasne że można.. To dla mnie? - spytał z szeroko otwartymi oczami widząc jak kładę obok niego pojemnik z ciastem od Jane.

- Tak, z pozdrowieniami od Janette.

- Powiedz jej że ją kocham! - powiedział biorąc sobie kawałek czekoladowej słodkości. - mmm.. jakie to jest pyszne! - rozkoszował się każdym kęsem.

- Widzę że czujesz się znakomicie.

- No jeżeli mam takie dobre jedzonko i tyle osób się mną opiekuje to jak mam się czuć inaczej? - wystawił język - Coś mi się obiło o uszy że Nathalie dziś u Ciebie była... - zaczął z podejrzliwym uśmieszkiem. Ja tylko walnąłem się w czoło i ukryłem twarz w dłoniach.

- Serioo..? - jęknąłem przeciągle - Ile Janette osób już zdążyła powiadomić?

- Zadzwoniła do mnie, bo wie że tylko ja umiem z Ciebie wyciągnąć potrzebne wiadomości - Lou stanął w obronie Jane. - To jak, powiesz mi co się stało?

- Nie - wystawiłem mu język.

- Dobra, to ja mam focha - założył teatralnie ręce, zrobił obrażoną minę i odwrócił się w drugą stronę.

- Louuu..

- Dopóki nie powiesz ja mam focha.

- To jest szantaż! - prychnąłem.

- Ani mi się śni. To jest po prostu... dobry sposób na wydobycie z Ciebie informacji - wyszczerzył się.

- Wykorzystujesz to.

- Nie, no może troszeczkę.. Powiedz po prostu i będziemy to mieć za sobą.

- A może ja nie chce o tym mówić? - stwierdziłem.

- Mnie to nie obchodzi. Mam tajną misję dowiedzenia się co się stało, że mój najlepszy przyjaciel chodzi smutny - zrobił z rąk pistolet i zdmuchnął z niego pył. Niczym tajny agent w amerykańskich filmów, lub Janem Bond. - Mów! - nakazał - to dla twojego dobra.

- Powiem Ci, pod warunkiem że nie powiesz o tym nikomu. Jeżeli piśniesz o tym słówko choćby Janette lub komukolwiek, to masz przechlapane.

- Okej, mów - ponaglił.

- Prawie pocałowałem Nathalie - wydusiłem z siebie.

- Aaa.. i to jest powód do smutku? - popatrzył na mnie z politowaniem.

- Jasne, gdyby znów - z podkreśleniem na znów - nie uciekła. Jestem totalnym debilem. Ja chciałem ją pocałować, a Ona ma chyba chłopaka! - jęknąłem.

- Hmm.. - Lou się zamyślił - to zmienia postać rzeczy..

- No właśnie. Ale co ja poradzę że ona mnie tak pociąga i że działa na mnie jak cholerny magnes - westchnąłem i znów schowałem twarz w dłoniach.

- Harry.. - Lou zaczął mnie pocieszać - może nie ma chłopaka, skąd masz pewność? - uśmiechnął się pocieszająco.

- Bo ich widziałem? Nawet gdyby.. to że ja coś do niej czuję to nie znaczy że ona czuje coś do mnie. - "Właśnie.. i tu nasuwa się dobre pytanie. Co ja do niej czuję?".- Zobaczysz, wszytsko się ułoży - przyjaciel dodał mi otuchy i potem zmieniliśmy temat na jakieś błahe plotki typu co w szkole itp.

Wróciłem do domu. Janette jak jakiś szpieg kontrwywiadu siedziała czujnie przy telewizorze i widocznie na mnie czekała. "Zapewne chciała się dowiedzieć czy Lou coś ode mnie wyciągnął" - Hej, i jak tam Louis? - spytała.

- Wszystko dobrze. I od razu powiem. Nie, nie dowiesz się co się stało - oznajmiłem z triumfalnym uśmiechem.

- Jakoś nie chce mi się wierzyć że Louis swoimi sposobami tego z ciebie nie wyciągnął - powiedziała mrużąc oczy i unosząc jedną brew do góry.

- No widzisz.. ja może też mam na niego sposoby - wystawiłem jej język za co dostałem kuksańca w bok - Idę do siebie, dobranoc.

- Paa.. - powiedziała Jane. Poszedłem na górę do siebie, popatrzyłem na moją gitarę, którą dostałem od mamy i Gemmy na urodziny. Stała oparta o ścianę w koncie pokoju. Lekko się zakurzyła. Od przyjazdu tutaj nie grałem na niczym. Potrafiłem grać na gitarze i na pianinie, lecz ostatnio nie miałem jakoś na to

wyrobienia. Najwyższy czas, żeby to nadrobić. Otarłem zalegający na gitarze kurz i zabrałem się za granie piosenek, których nauczyłem się grać w dzieciństwie. Muzyka zawsze dawała mi chwilę wytchnienia i odpoczynku od przytłaczającej rzeczywistości.

Tam taa daa dam! :D

Mam nadzieję że sprawiłam wam choć minimalną niespodziankę pojawieniem się dzisiejszego rozdziału :)

Mam również ogromną nadzieję, że ten rozdział wyszedł lepszy od tamtego.

Oczywiście liczę na wasze szczere opinie, które są dla mnie najważniejsze i dziękuję wszytskim tym którzy czytają moje bezsensowne wypociny i komentują rozdziały.

Jesteście kochani! <3

Całusy! ;*

greenapple xx